Aanrijding van mijn hond

De afgelopen dagen waren zo druk en vol dat ik aan schrijven over Toebab niet toegekomen ben.

Maar het waren mooie dagen, we hadden het goed met elkaar en Toebab wordt elke dag een beetje sterker. Hij krijgt veel aandacht, lekker hapjes (brokjes met slagroom bijvoorbeeld om lekker weer wat dikker te worden....)

Gisteren was volgens Liesbeth de cruciale dag, dag 10. Ze vertelde dat als je een wond hebt de cellen zich op dag 10 vernieuwen en dat is dan ook de dag dat de kans het grootst is dat een wond weer open gaat.

Hij is er gelukkig nog steeds en is opgewekt en vrolijk.
Hij heeft vandaag zijn eerste grote volwassen hondendrol weer gemaakt. Dat betekent waarschijnlijk dat de zwelling van zijn bil aan de binnenkant ook minder is en dat zijn darmen weer meer ruimte krijgen. Dat veronderstel ik.

Hij is nu ook een aantal keren mee geweest met de auto om ergens anders te wandelen. Hij wil de auto wel inspringen, maar van mij mag hij dat nog niet en ik til hem er in en er uit. En dat is geen enkel probleem. Hij voelt zich niet angstig dat ik zo dichtbij ben, dat ik hem oppak, dat ik hem knuffel.

Vanmorgen was weer duidelijk dat hij het ook nog niet kan, de auto inspringen. Hij wou wel, maakte aanstalten, maar deed het niet. Ook met Izy spelen kan hij nog niet. Zodra Izy met hem gaat spelen dan gaat hij na een paar minuten liggen.
Izy is wel veel beweging tekort gekomen. Normaal elke dag naar het strand. Maar vanwege mijn activiteiten was er geen tijd om naast de uitjes samen ook nog eens apart met Izy naar het strand te gaan.

Naast dat Toebab het lijkt te halen is wel het grootste geschenk dat hij zoveel rustiger, vriendelijker en minder angstig is.
Sinds zijn ongeluk heeft hij zijn medicatie tegen angst niet meer gehad.

Gisteren het huis vol met mannen die tv opnames aan het maken waren en hij kwam er gewoon bij zitten. Hij sprong gewoon bij me op schoot!!!

Gilles vond hij erg aardig en hij mocht Toeb aaien en kreeg zelfs pootjes.

Anne-Marie kan hem nu gewoon aan de riem doen en uitlaten, hapjes geven, aanhalen en ze krijgt steeds pootjes. Dat vult mijn hart met dankbaarheid, voor Anne-Marie en voor Toebab.

Anne-Marie heeft een jaar met een hond geleefd die bang voor haar was en steeds weg liep als ze naar hem toe kwam en wegschiet als ze een ruimte binnen komt. Dat lijkt over.
Als ze hem roept, aarzelt hij soms nog wel, maar komt uiteindelijk en laat zich aanhalen.
Wat hebben we het toch goed