maandag 5 januari en al weer thuis

Om 9.00 uur gebeld. Liesbeth is bezig met een ander dier. De assistente zegt dat Toebab het goed maakt en dat we hem kunnen ophalen.

Anne-Marie rijdt eerst langs de winkel voor een pakje sigaretten. Ja, we roken weer, dit was even teveel stress voor ons op dag 4 als nieuwe niet-rokers.

Ik haal ze, zie rode tulpen (Anne-Marie had rode rozen gezegd, maar die zie ik niet) en neem 5 bossen mee voor Liesbeth.

Bij de kliniek staat de deur open van de behandelkamer, toeb ligt op zijn kussen naast de tafel en als hij ons ziet staat hij op en begint te kwispelen. Niet te geloven!

Liesbeth pakt al zijn medicatie, cyclokapron, ; ‘puur trauma’ en een voedingssupplement om aan te sterken ‘Nutri-plus gel’.
Toebab moet drie keer per dag twee pillen. Tussendoor wat van de arnica en wat voedingssupplement.
Als voeding hebben we de lever die we gisteren voor hem hebben gekocht.

Liesbeth zegt dat hij het zowel rauw als gekookt mag.
Hij heeft al een plas gedaan. Hij loopt aan de riem mee naar buiten. Ik laat hem plassen vlak naast de auto in de bosjes.
Hij tilt zijn poot op en plast, past, plast.
Het komt er erg langzaam uit, maar het is een enorme hoeveelheid.
Liesbeth staat in de deuropening, we moeten allemaal lachen. Wat een opluchting, voor hem en voor ons.


10.00 uur, weer thuis. Ik til hem uit de auto. Hij kijkt blij om zich heen. Ik laat hem op het kippengroen plassen, hij loopt zo de tuin uit, gaat plassen. Weer een lange plas. Hij doet een paar stappen en gaat poepen. Het is een beetje dunnig, maar nog steeds normale ontlasting. Hij blijft zitten. De koude oostenwind gaat gewoon dwars door mijn lerenbroek heen.

Ook al is Toebab niet klaar, ik eis dat hij me volgt want in deze extreem koude gure wind kan niet goed zijn. Anne-Marie komt ons al tegemoet en vraagt waar we blijven. Ik vertel dat hij weer moest plassen en moest poepen. Ze is bezorgd, vanwege de kou. En terecht. Het is in jaren niet zo koud geweest.

Binnen wacht Izy. Ze snuffelen direct aan elkaar en kwispelen allebei met de staart. Ze snuffelen aan elkaars neus, buik en anus.

Ik haal het kussen van Toebab. Anne-Marie snijdt lever. Ik doe het kattenluik dicht. Anne-Marie voert hem lever. Hij neemt het direct van haar aan en vindt het heerlijk. Ze geeft hem wat te drinken en aait hem. Hij accepteert het als vanzelfsprekend.

Ik ga iets regelen achter de computer in de hal en opeens staat Toebab naast me. We besluiten de trap af te zetten zodat hij niet naar boven kan. Toebab gaat de kamer in en Anne- Marie roept hem bij zich. Hij luistert niet. “Daar beginnen we weer”, zegt ze. Ik zeg “dat gaan we niet meer doen”. Ik pak de riem en neem hem mee terug naar de keuken, naar zijn kussen.

We nemen nog even de dag en de week door met een kopje koffie in de keuken. We doen de deuren dicht zodat Toebab niet weer aan de wandel gaat.

Anne-Marie belt G. om over Toebab te vertellen, ze neemt nog niet op, ze heeft de griep. En dan gaat Anne-Marie op pad. En ik ga wat zaken regelen.
Eerst in de hal, maar Toebab blijft me volgen en ik wil dat hij zeker vandaag rustig ligt, dus ik besluit dit verhaal op de computer in de keuken te zetten.

Ik bel Tom, de automobilist om te vertellen hoe het gaat, hij neemt niet op dus ik stuur een smsje.
Ik bel nog even met de dierenarts om te zeggen dat hij alles gedaan heeft en dat ik gisteren mijn mooie sjaal heb laten liggen. Hij is terecht.

Izy wil met Toebab spelen, ze zeurt en jengelt. Toebab reageert niet. Ik laat Izy uit langs de weg, ze wil gelukkig de dijk niet op en daar ben ik met deze extreme kou blij om.

Tom belt. Hij is blij dat het zo goed gaat.
13.30 Het is tijd voor weer een pil. Liesbeth heeft hem vanochtend twee pillen gegeven, nu is het mijn beurt.
Ik zeg dat ik naar zijn tandjes ga kijken en open zijn bek. Hij verzet zich en schnapt naar me. Ik ben geschrokken en kwaad.
Potverdomme, bij Liesbeth staat hij alles toe en nu gaat hij zich weer tegen mijn gezag verzetten. Wat nu. Opnieuw en doorzetten. Izy is van schrik al in de hal vertrokken. Zij vindt het altijd vreselijk als Toebab zich tegen mij verzet.

De pil houdt ie in zijn bek. Als ik zijn bek los laat, spuugt hij de pil uit. Opnieuw, bek open en pil erin. Nu grauwt hij naar mijn handen en slaat met zijn tanden tegen mijn hand. Ships!
De pil ligt op zijn kleed.

Ik pak hem bij zijn nekvel en druk zijn kop op de grond. Dat heb ik nog nooit gedaan, maar ik wil ook nooit meer bang voor hem zijn, ziek of niet ziek.
Hij schreeuwt als een mager speenvarken.
Maar mijn besluit staat vast, ik laat pas los als hij zich aan me overgeeft en mijn gezag aanvaard.
Eindelijk houdt hij op met schreeuwen en ontspant zich.
Ik laat los, hij likt zijn bek, draait verbaasd met zijn ogen. Hij gaat liggen.

Opnieuw een poging de pil erin te krijgen. Hij houdt zijn kaken stijf op elkaar. De pil krijg ik niet tussen zijn tanden, laat staan achter in de keel. Maar hij grauwt ook niet naar me. Zal ik Angelique om advies vragen. Ik besluit het op mijn manier te doen.
Ik roep hem aan de voet. Geen reactie. Ik pak zijn riem en laat hem volgen. Hij weigert en gaat zitten. Ik weet dat ik nu niet mag opgeven, hoe ziek hij ook is, want dan komt het nooit meer goed tussen ons. Hij blijft zitten en zo sleep ik hem heel langzaam, maar zittend 1,5 m. door de keuken. Tot hij gaat staan en volgt. Dan laat ik hem zitten en vraag om een poot. Dat doet hij, weliswaar schoorvoetend. Ik beloon hem met mijn stem. Dat is braaf!

Ondertussen ben ik een half uur verder en hij heeft nog geen pil binnen. Genoeg stress voor een week. Ik snij een klein stukje worst en stop de pil erin en geef hem dat. Geen probleem natuurlijk.

Izy wil buiten plassen, ik laat haar eruit. Toebab gaat bij de deur staan. Wil blijkbaar ook plassen. Ik kleed me dik aan. Het is extreem guur en het stormt hier. Ik doe Toebab aan de riem, hij is wantrouwend.
Ik laat hem volgoefeningen door de tuin doen en stop bij een bosje. Hij plast, als een meisje. De plas komt er langzaam uit en het duurt lang. Dan laat ik hem weer volgen naar de deur. Hij verzet zich.

Ik neem hem toch mee naar binnen. Binnen wil hij niet in de keuken. Misschien nog een plas. Ik laat hem buiten weer volgen naar het kippegroen. Hier kan hij plassen en eventueel poepen. Hij doet weer een plas, als een meisje en weer duurt het erg lang.
Vanwege de extreme koud en zijn kwetsbare gezondheid breng ik hem direct weer naar binnen.
Izy wil eigenlijk wandelen, maar ik laat haar alleen in de tuin. Later als er minder wind staat ga ik wandelen.
Toebab geef ik opdracht op zijn plaats te gaan. Hij weigert. Ik doe zijn riem weer om en laat hem volgen. Hij weigert en ik sleep hem weer 1,5 m de keuken door naar zijn plaats. Hij wil niet op het kussen. Ik dwing hem met de riem op het kussen.
Hij is een stuk beter en ......de strijd is weer begonnen.

Hij ligt op zijn kussen te rusten, maar slapen doet hij niet.
Ik ga alvast het avondeten koken. De katten hebben ruzie op de trap. Er staat een scherm voor zodat Toebab de trap niet op gaat en ze kunnen er niet langs en nu maken ze elkaar het leven zuur. Via het keukenraam laat ik ze een voor een naar buiten.

Vanwege de storm hebben we het kattenluikje dicht gedaan omdat Toebab anders op de tocht zou liggen. Het is 15.00 uur en de zon schijnt. Toebab ademt onrustig.

16.00 uur, Anne-Marie komt weer thuis. Izy komt direct uit de slaapkamer haar verwelkomen. Toebab blijft op zijn kussen liggen. Anne-Marie begroet Izy en gaat Toebab begroeten. Hij wil van haar weg lopen, maar ik belet hem dat. Anne-Marie aait hem en hij laat het gelaten toe. Ik beloon hem met mijn stem.

Anne-Marie doet iets in de hal en de deur blijft open. Toebab is de kamer ingegaan. Ik zie aan zijn horizontale staart dat hij iets heeft gedaan. Ik vraag of die geplast heeft. Aan zijn reactie weet ik dat ik juist zit.
Ik kijk de kamer rond en zie aan een tafelpoot zijn plas. Ik vertel hem dat hij hier geen plasje mag doen en neem hem mee naar de keuken.
Ik trek weer al mijn lagen kleren aan, doe hem aan de riem (dat hoefde hiervoor natuurlijk nooit) en laat hem achter de schuur plassen, zodat hij ook een poepje kan doen. Hij plast weer twee keer als een meisje en erg lang. Hij wil verder lopen en ik laat hem een stukje langs de sloot lopen. Hij doet nog een klein plasje en dan neem ik hem weer mee terug, tegen zijn zin.
Maar het is veel te koud. Binnen wil hij niet de keuken in, dus misschien moet hij nog poepen, ik neem Izy ook even mee en ga aan de andere kant van de sloot een paar meter lopen. Maar hij doet geen aanstalten om te poepen dus ga ik snel weer terug.

Binnen leg ik een deken over hem heen zodat hij niet teveel afkoelt.
Ik vraag om zijn tandjes te kijken, zodat ik kan zien wat de kleur van zijn tandvlees is en hij snapt naar me. Ships!!
De kleur is nog steeds licht. Ik geef hem een bestraffende tik op zijn neus (heeft hij nog nooit eerder van me gehad).

Anne-Marie gaat even bij hem zitten, maar hij is alert en ze durft hem niet goed te aaien.
17.00 uur. Ik geef hem een klein bakje water. Hij ruikt er aan,maar drink niet. Even later neemt hij een paar grote slokken.

17.30 uur. Voor het helemaal donker is neem ik Izy mee voor een wandeling door het parkje in het dorp en doe snel nog een boodschapje. Thuis komt Toebab niet op me af. Ik laat hem met rust. Izy wil eten en ik geef haar haar voer. Toebab komt ook naar de etensbak. Ik vraag of hij wil eten en hij kijkt me aan. Klein stukje gesneden lever met zijn pillen in een klein stukje rookworst. Hij eet alles op en ik geef hem nog een hapje lever.

Dan begint hij door de keuken te drentelen en ik denk, ha die wil weer plassen. Ik vraag of hij wil plassen en hij komt naar me toe.
Weer dat hele pakket kleren aan.
Ik blijf in de achtertuin, hij doet een lange meisjes plas onder een struik. Dan zoekt hij een plekje om te poepen. Dat heb ik hem nog niet eerder zien doen. In de tuin poepen.
Hij is onrustig en weet niet precies waar hij moet gaan zitten. Na drie pogingen toch weer op zijn eerste plekje. Goede kleur, maar een beetje waterig.

Izy daagt hem uit om te gaan spelen, ze sprint op hem af en boven op hem, voor ik het kan voorkomen. Dat is dus niet zo’n goed idee. Binnen gaat hij weer op zijn kussen liggen.

Wij gaan eindelijk zelf eten.
Na het eten krijgt Izy haar pensstokje. Sinds kort krijgt ze onze restjes niet meer omdat ze ergens allergisch voor is en dan steeds zo’n jeuk heeft. Ze is ook veel te zwaar geworden sinds ze in het voorjaar gesteriliseerd is. Ze krijgt nu alleen Farmfood en in water gekookte gehaktballetjes en als extraatje pensstaafjes.

Ik vraag Toebab of hij ook een stokje wil. Hij komt naar me toe en ik geef hem een klein hapje. Hij eet het smakelijk op en gaat dan weer op het kussen liggen en Izy kruipt in zijn deken.

Anne-Marie zit achter de computer te werken en ik ga zo even een uurtje boven werken aan mijn administratie, de honden rusten, maar slapen niet.
Het is 20.00 uur. Toebab zit op een gegeven moment op de bank.
Blijkbaar kan hij daar opspringen(?!) Ik laat hem maar.