zondag 4 januari nog steeds bij de dierenarts

We bellen om 9.00 uur. Liesbeth vertelt dat Toebab mogelijk geopereerd moet worden. Een complicatie is dat er geen bloedbank is voor honden. Izy kan niet, die is te klein, een hond moet zeker 40 kilo wegen om 1 liter bloed af te kunnen staan. Liesbeth zegt dat ze gaat navragen.
Wij besluiten onze kennissen te benaderen. Allereerst onze buren. Die hebben een Rottweiler. Ze vertellen dat de hond geen mensen gewend is en dus onder verdoving zou moeten, als dat met de hond al kan. Geen goed idee dus. Anne-Marie belt Benny en Carla, hun Retriever is ook erg groot. Ze beloven gelijk hun medewerking als het nodig is.

We hebben om 11.00 uur (?) een afspraak in de kliniek in Oostburg. Als we aankomen zijn ze er nog niet en wij laten Izy even uit in het parkje. We zien Liesbeth arriveren. Toebab ligt achterin de auto. Hij is alert, heeft zijn kop omhoog, maar reageert verder niet.
Ik draag hem met Liesbeth op het kussen naar de behandelkamer. Hij blijft rustig liggen.
Liesbeth onderzoekt hem met een echo. We kunnen zien dat hij een inwendige bloeding heeft gehad. Zijn blaas lijkt niet stuk. Gelukkig was hij net goed uitgeweest, dus zijn blaas en darmen waren leeg. Liesbeth vermoedt dat hij een gescheurde milt heeft, maar ze kan geen stolsels ontdekken of dat er nog bloed uitkomt. Ze is van mening dat een operatie niets toevoegt. Als de milt was blijven bloeden was hij al doodgebloed. Hij is nog wel extreem zwak en heeft nog steeds weinig kleur in zijn oogwit en binnenkant mond. Voor de zekerheid overlegt ze met een dierenarts uit Gent. Die bevestigt de analyse en aanpak van Liesbeth.
De arts uit Gent stelt voor het herstel te ondersteunen met cyklokapron. Dat krijgen mensen ook die een gescheurde milt hebben. Ze belt de apotheek of die dit op voorhand heeft. Dat hebben ze. Anne-Marie gaat er naar toe, het is nog geen 5 minuten lopen. Wat heeft het toch ook veel voordelen om in een gebied te wonen waar iedereen elkaar kent en de lijnen en afstanden dus erg kort zijn.
Liesbeth zegt dat we Toebab naar de andere behandelkamer brengen. We dragen hem er naar toe op zijn kussen. Ze pakt twee pillen (elk van 500mg) en stopt die achter in zijn bek. Anne-Marie zegt, ‘zo jij hebt echte doodsverachting’.
Thuis hebben we het daar nog over. Wij hoeven normaal gesproken maar naar zijn bek te wijzen en hij wordt al agressief en zij stopt er nu gewoon twee pillen in, dat ging eerst ook nog niet goed, dus even prikken in zijn keel voor het juiste gaatje en hup weg waren die twee pillen. Geen enkel probleem, zo mak als een lam (?).
’s Middags belt de automobilist door wie Toebab is aangereden. Fijn want wij hadden zijn nummer niet. Hij is helemaal vol belangstelling voor onze hond. Wat een fijne man. Hij heet Tom.
We bellen om 19.00 uur, we zijn bij Benny en Carla voor een Nieuwjaarsborrel. Later in de week zal dat niet gaan want er zal steeds iemand bij Toebab moeten blijven als hij het hopelijk haalt. Liesbeth zegt dat zijn situatie stabiel is en dat e hem ook mee naar huis mogen nemen. Goed bericht!
Toch zeg ik dat ik hem liever nog bij haar laat. Optillen, weer in de auto, thuis met twee katten en een andere hond, niet op zijn vaste plaats boven kunnen slapen. Ik ben bang dat dit veel te veel onrust is. En wat als hij toch slechter wordt, wat moet ik dan doen? Liesbeth begrijpt mijn zorg en hij blijft bij haar. We spreken af dat we rond 11.00 uur nog even bellen. Liesbeth verteld dat hij van zijn plaats is geweest om ergens in de ruimte te plassen. En dat zijn situatie verder stabiel is. Hoi.
We kunnen vannacht rustig slapen.