Aanrijding van onze hond Toebab

Vandaag had Toeb de dag van zijn leven. In de Groese duinen heeft hij extreem fijn gerend.





Maar later die dag....
Zaterdag 3 januari 2009, zo rond een uur of half 6 s’ avonds is Toebab aangereden. Ik kwam net terug met hem en zijn zusje Izy van een wandeling bij ons op de dijk.

Ik liet de twee honden door het hek in de tuin en sloot de tuin af. Toebab liep direct het gazon voor op en ik zag dat hij achter een wildspoor aanging.

Misschien was er een haas of fazant in de tuin geweest ? Dat is bij ons wel bijzonder voor overdag, omdat we zelf veel in de tuin komen (o.a. vogels voeren, met de honden spelen) en de twee katten hier vrij lopen. Daar dacht ik over na, terwijl ik de werkplaats in liep om de kerstverlichting in de achtertuin aan te doen.

Terwijl ik de werkplaats uit kom hoor ik één angstige blaf van Toebab, gevolgd door heel kort een piepende rem en gelijk een hele harde knal.

Ik weet gelijk dat het Toebab is, die is aangereden.

Ik loop de oprit af naar het hek en schreeuw tegen Anne-Marie dat Toebab is aangereden. Toebab hinkt midden op straat met zijn ogen op mij gericht en hinkt naar mij toe. Vanuit Oostburg komt er een auto aan en ik houd mijn hart vast of Toebab op tijd van de weg af zal komen. Een bestelwagen rijdt de oprit van het land aan de overkant van de weg op. Ik kan alleen maar naar Toebab kijken en hij kijkt naar mij.

Die fixerende blik in zijn grote ogen zal ik nooit vergeten.

Ik ben nog te ver weg van de straat om verder iets te kunnen doen.

Hij haalt de overkant en ik doe het tuinhekje voor hem open. Binnen het hek laat hij zich direct op zijn zij vallen en blijft liggen. Hij ademt kortademig, maar geeft geen geluid, geen gekreun of piep. Niks.

Tegelijkertijd rijdt een donkere stationwagen de oprit op. Ik blijf bij Toebab en Anne-Marie loopt naar de automobilist. Hij zegt dat hij probeerde te remmen en ontwijken, maar dat dit niet meer kon. Zijn auto is aan de onderkant beschadigt en ik hoor dat andere auto’s over iets heen rijden. Ik verontschuldig me bij de man dat ik nu alleen aan mijn hond kan denken. Ik roep Izy terug die op alle tumult is afgekomen.

Ik pak Toebab op en hij laat zich zomaar oppakken. Ik sta met hem in mijn armen te wachten op Anne-Marie, zodat ze de auto deur voor me open kan doen. Ondertussen heeft Anne-Marie uit huis een visitekaartje gehaald en aan die meneer gegeven.

Anne-Marie doet onze auto open en Izy springt naar binnen en ik leg Toebab voorzichtig op de achterbank. Ik ga naast hem zitten. Ondertussen heeft Anne-Marie met de meneer gesproken, grote stukken plastic van de weg gehaald, haar telefoon gepakt en het huis afgesloten.

De dierenarts krijgt ze niet te pakken, dus we besluiten ondertussen naar de praktijk in Oostburg te rijden. Toebab heeft het benauwd en we rijden met de ramen open. Hij wil op de vloer van de auto liggen, maar ik belet hem dat omdat ik hem daar niet meer kan oppakken .

Ik houd hem op mijn schoot. Dat is heel bijzonder, want bij mij op schoot hangen had hij nog meer twee keer eerder gedaan, op de bank. Daarvoor was zoveel intimiteit voor hem altijd veel te bedreigend.